Doof en geïnstitutionaliseerd?

Sofie De Veirman en Isabelle Devos vergelijken in hun artikel de levenslopen van dove personen met die van hun broers en zussen. Hun analyse op basis van gegevens uit de DEAF-databank toont aan dat, ondanks de groeiende institutionaliseringsgraad, institutionalisering geen voor de hand liggende keuze was voor dove personen. Iemands woonplaats, burgerlijke staat en de aanwezigheid van naaste familieleden waren belangrijke factoren die meespeelden in de institutionalisering. Ongehuwde personen die in de stad woonden werden eerder geïnstitutionaliseerd dan dove personen met broers en zussen uit een middenklasse-omgeving. Niettemin dreef armoede doven niet noodzakelijkerwijs naar een instelling. De resultaten van De Veirman en Devos suggereren vooral een sterke wisselwerking tussen formele (institutionele) en informele zorg (familie). 

Artikel:

De Veirman, Sofie, en Isabelle Devos. “Alle wegen leiden naar een instelling? Institutionaliseringstrajecten van Oost-Vlaamse Doven, 1750-1950.” Tijdschrift voor Geschiedenis 132, nr. 2 (2019): 203–30.

Abstract:

Comparing the life courses of deaf people with those of their siblings, we examine in this article the institutionalisation trajectories of deaf people in eighteenth- and nineteenth-century East Flanders. Despite an increase in institutionalisation in the nineteenth century, our analysis shows that institutionalisation was not an obvious life course event. Individual characteristics such as place of residence, marital status, and the presence of close family members were important factors for one’s opportunities for institutionalisation, especially at a young age. Whereas living in the city and being unmarried favoured institutionalisation, deaf people with siblings and from a middle-class environment were less likely to be institutionalised. Nevertheless, poverty did not necessarily drive deaf people into an institution. Our results suggest, above all, a strong interaction between formal (institution) and informal care (family). The fact that many deaf people were urban singles, mainly because of the presence of deaf schools in the cities, probably contributed to their higher rate of institutionalisation in later life.